دلایل زیادی وجود دارد که باعث می‌شود یک فرد مبتلا به زوال عقل یا دمانس علاقه خود را به غذا و نوشیدنی از دست بدهد یا آن را رد کند.
زوال عقل چگونه می‌تواند بر اشتهای فرد تأثیر بگذارد؟
فرد مبتلا به زوال عقل ممکن است علاقه خود را به غذا از دست بدهد. آنها ممکن است از خوردن امتناع کنند و یا ممکن است غذا را تف کنند. فرد ممکن است عصبانی یا آشفته شود یا در طول وعده‌های غذایی به شیوه‌ای چالش برانگیز رفتار کند.
اگر فرد به اندازه کافی غذا نخورد، می‌تواند منجر به کاهش وزن و قدرت عضلانی کمتر شود. همچنین ممکن است احساس خستگی و ضعف کند. این می‌تواند آنها را ضعیف‌تر کرده و باعث شود کمتر قادر به بهبودی از عفونت‌ها یا ویروس‌ها باشند.
چه چیزی می‌تواند باعث بی اشتهایی در افراد مبتلا به دمانس شود؟
مشکلات جسمی – مانند مشکلات جویدن، بلعیدن یا یبوست.
افسردگی – از دست دادن اشتها می‌تواند نشانه افسردگی باشد. افسردگی در افراد مبتلا به زوال عقل شایع است. درمان‌های موثری برای افسردگی وجود دارد، از جمله داروها و درمان‌های روان شناختی. اگر شک دارید که فردی که از او مراقبت می‌کنید مبتلا به افسردگی است، با پزشک عمومی مشورت کنید.
ارتباط – فرد مبتلا به زوال عقل ممکن است در ارتباط با اینکه گرسنه است، غذایی که به او داده شده را دوست ندارد یا خیلی گرم است مشکل داشته باشد. یا ممکن است دقیقا ندانند که باید با غذا چه کار کنند. آنها ممکن است نیازهای خود را از طریق رفتار خود بیان کنند. به عنوان مثال، ممکن است از خوردن غذا خودداری کنند یا غذا را در دهان خود نگه دارند. می‌توانید انتخاب غذا را به آنها بسپارید یا از تصاویر غذاها استفاده کنید تا افراد مبتلا به دمانس بتوانند غذایی را که دوست دارند انتخاب کنند.
درد – ممکن است فرد در ناحیه دهان، درد یا ناراحتی داشته باشد که می‌تواند غذا خوردن را دشوار کند. آنها ممکن است با پروتزهای مصنوعی، لثه‌ها یا دندان‌های دردناک مشکل داشته باشند. مراقبت از دندان، بهداشت دهان و معاینه منظم دهان مهم است.
خستگی و تمرکز – خستگی می‌تواند باعث شود افراد مبتلا به زوال عقل غذا نخورند. همچنین می‌تواند منجر به مشکلات دیگری مانند مشکلات تمرکز یا هماهنگی شود. افراد مبتلا به زوال عقل ممکن است در تمام مدت تمرکز روی یک وعده غذایی با مشکل مواجه شوند. مهم است که از این موضوع آگاه باشید و از فرد حمایت کنید تا زمانی که هوشیارتر است غذا بخورد.
دارو – تغییر در دارو یا مقدار دوز می‌تواند منجر به تغییر اشتها شود. اگر فکر می‌کنید ممکن است چنین باشد، با یک داروساز یا پزشک عمومی صحبت کنید.
فعالیت بدنی – اگر فرد در طول روز زیاد فعال نباشد، ممکن است احساس گرسنگی نکند. تشویق آنها به فعالیت برای سلامتی آنها مفید است و ممکن است اشتهای آنها را افزایش دهد. به همین ترتیب، اگر فرد بسیار فعال یا بی قرار باشد ممکن است کالری بیشتری مصرف کند و گرسنه‌تر از حد معمول شود و یا سریعتر وزن کم کند.
چه چیزی می‌تواند به تقویت اشتها کمک کند؟
شناخت فرد کمک خواهد کرد، زیرا هرکسی نیازها، روال‌ها، علاقه‌ها و ناپسندهای خاص خود را دارد.
ظاهر و بوی غذا را جذاب کنید. از طعم، رنگ‌ها و بوهای مختلف استفاده کنید. رایحه پخت و پز – به عنوان مثال نان تازه پخته شده – می‌تواند اشتهای هر کسی را تحریک کند.
سعی کنید بشقاب را با غذای زیاد پر نکنید – وعده‌های کوچک و معمولی اغلب بهترین کارکرد را دارند. برای اینکه غذای داغ سرد نشود و جذابیت خود را از دست ندهد، در ابتدا نصف وعده را سرو کنید.
به فرد، غذایی که دوست دارد بدهید. با این حال، به یاد داشته باشید که ترجیحات غذایی یک فرد می‌تواند با پیشرفت زوال عقل تغییر کند. اگر کسی غذای خوش طعم خود را نخورده است، سرو دسر را متوقف نکنید. آنها ممکن است طعم دسر را ترجیح دهند.
انواع مختلفی از غذاها و نوشیدنی‌ها را با دماها و بافت‌های مختلف امتحان کنید، مانند میلک شیک یا پوره سیب زمینی.
به فرد تذکر ملایمی برای شروع خوردن بدهید و به او یادآوری کنید که غذا چیست.
تصور نکنید که چون فرد غذا خوردن را متوقف کرده است، غذایش تمام شده است.
اگر فرد آشفته یا مضطرب است، به او فشار نیاورید. قبل از ارائه غذا و نوشیدنی صبر کنید تا آرام شوند و کمتر مضطرب باشند.
از خوردن و آشامیدن به عنوان فرصتی برای داشتن یک فعالیت اجتماعی استفاده کنید. ممکن است فرصتی باشد تا در مورد غذا از دوران کودکی صحبت کنند و این می‌تواند به افزایش اشتهای افراد مبتلا به دمانس کمک کند. آنها همچنین می‌توانند در تهیه غذا کمک کنند.
اگر فرد تمایلی به خوردن وعده‌های غذایی در زمان‌های معین یا سر میز ندارد، فینگرفودها مانند رول سوسیس، فلافل، سمبوسه، اسپرینگ رول، ساندویچ، تکه‌های میوه و سبزیجات را در دسترس او قرار دهید تا بتواند به صورت میان وعده میل کند. برخی از وعده‌های غذایی کامل را می‌توان به‌عنوان فینگر فود سرو کرد، به‌عنوان مثال کباب لقمه، بطوری که به‌صورت تکه‌های کوچک و با قابلیت خوردن آسان ارائه شوند.
به دنبال فرصت‌هایی برای تشویق فرد به غذا خوردن باشید. برای مثال، اگر فرد مبتلا به دمانس بیشتر شب بیدار است، ممکن است میان وعده‌های شبانه ایده خوبی باشد.
اگر فرد غذا را رد کرد، کمی بعد دوباره امتحان کنید. به یاد داشته باشید که این واکنش‌ها تلاشی عمدی برای حل مشکلات شخصی نیست.
اگر افراد مبتلا به دمانس به امتناع از غذا ادامه می‌دهند و شما در مورد تأثیر آن بر سلامت آنها نگران هستید، با پزشک او صحبت کنید.
