از دارو تا آزمایش های تشخیصی
بیماری آلزایمر با کاهش تدریجی توانایی های ذهنی و اختلالات رفتاری مشخص می‌گردد و شایع ترین نوع زوال عقلی می‌باشد. هیچ یک از درمان‌های دارویی که امروزه برای زوال عقل و آلزایمر موجود است، روند آسیب و تخریب نورون هایی را که باعث علائم آلزایمر می شوند و بیماری را کشنده می کنند، کند یا متوقف نمی کند. سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) پنج دارو را برای درمان آلزایمر تایید کرده است: ریواستیگمین، گالانتامین، دونپزیل، ممانتین و ممانتین همراه با دونپزیل.
ریواستیگمن: در دسته ای از داروها به نام مهارکننده های کولین استراز قرار دارد. عملکرد ذهنی (مانند حافظه و تفکر) را با افزایش مقدار یک ماده طبیعی خاص در مغز بهبود می بخشد.
گالانتامین: برای درمان علائم بیماری آلزایمر استفاده می شود. گالانتامین در دسته ای از داروها به نام مهارکننده های استیل کولین استراز قرار دارد. این دارو با افزایش مقدار یک ماده طبیعی خاص در مغز که برای حافظه و فکر مورد نیاز است، عمل می کند. گالانتامین ممکن است توانایی فکر کردن و به خاطر سپردن را بهبود بخشد یا روند از دست دادن این توانایی ها را در افراد مبتلا به آلزایمر کاهش دهد. با این حال، گالانتامین آلزایمر را درمان نمی‌کند.
دونپزیل :داروی دونپزیل برای کاهش علائم زوال عقل مرتبط با بیماری آلزایمر مانند از دست دادن حافظه استفاده می‌شود.دونپزیل نمی‌تواند زوال عقل را درمان کند، اما می‌تواند در برخی افراد، سرعت پیشرفت علائم را کاهش دهد. این دارو با افزایش سطح یک ماده شیمیایی طبیعی به نام استیل کولین کار می‌کند. این ماده شیمیایی است که اجازه می‌دهد تا سلول‌های عصبی در مغز با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
ممانتین: ممانتین در دسته ای از داروها به نام آنتاگونیست قرار دارد. داروی ممانتین با جلوگیری از عملکرد یک ماده طبیعی خاص در مغز به نام گلوتامات که تصور می‌شود با علائم بیماری آلزایمر مرتبط است، عمل می‌کند.ممانتین می‌تواند توانایی فکر کردن و به خاطر سپردن را بهبود بخشد و یا ممکن است روند از دست دادن این توانایی ها را در افرادی که مبتلا به آلزایمر هستند، تضعیف کند.
ششمین دارو، آدوکانوماب، تحت بررسی FDA برای تایید نهایی است. از بین این داروها، آدوکانوماب تنها دارویی است که ممکن است به طور بالقوه روند پیشرفت آلزایمر را تضعیف کند و فقط برای افراد مبتلا به اختلال شناختی خفیف (MCI) و آلزایمر آزمایش شده است. به استثنای ممانتین، داروهای باقی مانده به طور موقت علائم شناختی را با افزایش مقدار مواد شیمیایی انتقال دهنده های عصبی در مغز بهبود می بخشند. ممانتین گیرنده های خاصی را در مغز مسدود می‌کند که با تحریک بیش از حد می تواند به سلول های عصبی آسیب برساند. اثربخشی این داروها از فردی به فرد دیگر متفاوت است. هیچ دارویی برای درمان علائم رفتاری و روانپزشکی که در مراحل متوسط و شدید زوال عقل آلزایمر ایجاد می‌شود، توسط FDA تایید نشده است. چناچه درمان غیردارویی موفقیت آمیز نباشد و این رفتارها امکان آسیب رساندن به خود فرد یا دیگران را داشته باشد، پزشکان ممکن است داروهای تایید شده برای علائم مشابه را در افراد با شرایط دیگر تجویز کنند. برای مثال نوعی داروی ضد روان پریشی ممکن است برای درمان توهم، پرخاشگری و بی قراری تجویز شود. تصمیم به استفاده از داروهای ضد روان پریشی باید با احتیاط کامل گرفته شود.
موانع زیادی برای پیدا کردن درمان های مؤثر برای آلزایمر وجود دارد. برای مثال کمبود آزمودنی ها برای شرکت در مطالعات بالینی، باعث عدم اتحاد نظر در مورد تغییرات مولکولی دقیق و فرآیندهای بیولوژیکی در مغز است که باعث بیماری آلزایمر می شود. همچنین راه های درمانی جدید نیازمند تحقیقات طولانی است تا اثربخشی آن در درمان آلزایمر ثابت شود. محققان بر این باورند که درمان‌های آتی برای کند کردن یا توقف پیشرفت بیماری آلزایمر و حفظ عملکرد مغز، زمانی مؤثرتر می‌شود که در مراحل اولیه بیماری و در مرحله پیش بالینی تجویز شوند. آزمایش‌های تشخیصی، مانند تصویربرداری از مغز (PET) ، تجزیه و تحلیل پروتئین‌های موجود در خون و مایع مغزی نخاعی، برای شناسایی افرادی که در مراحل اولیه قرار دارند، ضروری است تا بتوانند هر چه سریعتر روند درمانی خود را شروع کنند. آزمایش‌های نشانگر زیستی در حال حاضر نقش مهمی در توسعه دارودرمانی ایفا می‌کنند، زیرا محققان را قادر می‌سازند تا تنها افرادی را که تغییرات مغزی آلزایمر دارند، در آزمایش‌های بالینی جذب کنند. جایگاه فرد در پیوستار بیماری و سایر عوامل تعیین می‌کند که مؤثرترین آزمایش نشانگر زیستی برای فرد کدام است.
